Ruim 60 jaar herinneringen
Heidi had een presentatie van mij gezien over Dag Huis en wist meteen dat ze dat wilde voor haar ouderlijk huis. Zij en haar twee zussen hadden heel hun leven in het huis gewoond en in hun slaapkamers was nog veel ‘van toen’ achtergebleven.
Naar de kapper
Het duurde even voordat Joke het ook zag zitten om een Dag Huis reportage te laten maken. Komt er zo’n vreemde in je huis van alles fotograferen. En zeker als je al niet zo graag gefotografeerd wordt is dat niet niks, dat snap ik. Daarom ben ik denk ik ook fotograaf geworden zodat ik zelf niet op de foto hoef 😉
Joke was voor de gelegenheid speciaal naar de kapper gegaan en het huis zag er pico bello uit. Eerst een kop koffie en een koekje en daarna met z’n drieën door het huis
Maar mam, dít kunnen we toch al wel opruimen?
We waren in de schuur aanbeland en één van de wanden stond vol met vazen, schotels, potjes en mandjes. Er waren nog helemaal geen plannen voor verhuizen maar toch lijkt het geen slecht idee om hier en daar alvast wat op de ruimen. Zo ligt er ook nog heel veel gereedschap van hun vader, al jaren ongebruikt in de schuur.
“Nee! Dat zijn allemaal verhalen!” zegt Joke meteen. Het komt van ergens heel diep, dat is meteen duidelijk. Haar dochter Heidi kijkt er nog eens naar en pakt een klein rieten mandje. “Ach ja kijk nou, dat was poppenwiegje, kunnen jullie je dat nog herinneren?
Kom je nog een keer?
Joke was als snel over haar ongemak heen. Ze vond het eigenlijk wel heel leuk zo met z’n allen door het huis, op zoek naar herinneringen. Ik ben later nog een keer teruggeweest om ook te fotograferen hoe zij na al die jaren nog steeds haar trouwdag vierde, met bloemetjes uit haar boeket en een gebakje.
Als ze me uitzwaait en zegt dat ik altijd even langs mag komen weet ik dat er weer een mooie herinnering bij is gekomen. Ik krijg zelfs nog een cadeautje mee omdat ik vertel dat ik de volgende dag naar de sauna ga. De stoel met cadeautjes had ik al gefotografeerd en gehoord dat ze die telkens weer aanvulde zodat ze altijd een kleinigheidje kon geven.
De hamam handdoek die ik van haar kreeg gebruik ik vaak en elke keer als ik die in mijn handen heb, denk ik weer even aan Joke en haar gulle lieve lach.
“Vooral de foto’s van mijn zus en moeder in de schuur vind ik prachtig. Waarom precies die, weet ik ook niet. En bijvoorbeeld ook die waar ze tekent. Dat doet ze zo graag. Ik heb net afgelopen week weer viltstiften voor haar gekocht.”