1 jaar lief en leed

Joke en Ab heb ik ruim een jaar gevolgd. Joke was al jaren ongeneeslijk ziek maar was een echte powervrouw die genoot van het leven en tijd te kort kwam voor alle hobbies en afspraken met vriendinnen. 

Toen ik begon met het vastleggen van hun leven was bij Ab net Alzheimer geconstateerd. Zijn eerste vrouw was 30 jaar daarvoor overleden en dat was een moeilijke tijd voor hem.Hij zocht hulp maar dat vond hij niet en hij kon zich van de 2 jaar rond haar overlijden niets herinneren.

 Hij wilde heel graag een boek van zijn leven met Joke als houvast voor straks. Het leven in en om het huis waar zij samen gingen wonen. Voor als zij er niet meer zou zijn, of voor als hij niet meer thuis zou kunnen wonen

Vertrouwen

Het is soms een drempel, een vreemde in je huis toelaten die jouw leven vastlegt. Is het een eenmalige korte sessie, dan kan je nog wel speciaal opruimen en is het contact iets minder intensief. 

Maar zeker als het om een 24-uurs sessie gaat of, zoals in dit geval, een lange periode (daarvoor heb ik een abonnement in het leven geroepen) kom ik natuurlijk echt dichtbij en dat kan niet zonder vertrouwen. 

Van Joke en Ab kreeg ik een sleutel, zodat ik ook kon komen voordat zij waren opgestaan of zelf de deur achter mij dicht kon trekken als zij naar bed waren gegaan.. 

Moeilijk

“Is het niet vreseljik moeilijk om dit soort situaties te fotograferen?” wordt mij regelmatig gevraagd. En hoewel het me echt niet in de koude kleren gaat zitten kan ik inmiddels zeggen dat ik het niet moeilijk vind. Op momenten dat het verdrietig is huil ik rustig mee en krop ik het niet op. Maar het verdriet is maar zo’n klein onderdeel van wat ik fotografeer. Het gaat vooral om liefde, het samenzijn, het dagelijkse leven in de kleine dingen. Dat zijn de dingen die je gaat missen. Dat ik dat voor mensen kan doen doet me goed.

Onverwachte steun door foto’s

Joke overleed toen Ab nog zelfstandig thuis kon wonen. Hij had steun aan de foto’s. Maar welke steun, dat veranderde in de loop der tijd. Vlak na Joke’s overlijden haalde hij steun uit de foto’s waarin hij kon zien dat Joke klaar was met haar leven. Dat had hij toen niet gezien maar op de foto’s wel en dat gaf hem rust. En later waren het vooral de herinneringen van de dagelijkse momenten samen waar hij vaak naar terugging. 

Wat ik niet verwacht had (en zij zelf ook niet) was dat Joke misschien nog het meest blij was met foto’s van een naar ziekenhuisonderzoek waar ik bij was. Onderzoeken waar normaal niemand bij was en waar ze nu, zoals ze het zelf zei, eindelijk bewijs van had dat ze vreselijk waren. Net zoals voor Ab ook de foto’s van Joke aan het eind van haar leven belangrijk vond, was het dus ook voor Joke onverwachts een grote steun als het even wat minder ging. 

Hoe het verder ging

Ab overleed een half jaar later aan een longontsteking. De foto’s bekeek hij dagelijks, vooral op zijn ipad. De foto’s maakte ik voor Joke en Ab, nu kunnen de (klein) kinderen af en toe nog even terug naar Joke en Ab en het huis dat inmiddels verkocht is.

We zijn zo ontzettend dankbaar voor de prachtige foto’s die je maakte Jacqueline. Ook mooi hoe je de momenten met de kleinkinderen hebt gevangen. Zo herkenbaar.